U radu se kritički raspravlja suvremeni filozofski odnos spram njemačke romantike, te se pretežni negativni odnos spram nje svodi na početnu oštru Hegelovu kritiku. Izlaganjem osnovnih stavova nekoliko reprezentativnih romantičara (Freiderich Schlegel, Novalis, E.T.A. Hoffmann, Schelling) nastoji se utemeljiti teza da je bit romantike beskonačna čežnja spram beskonačnog. Odatle se zaključno ocrtavaju osnovne crte osebujnog romantičkog odnosa spram prirode, duše i umjetnosti, osobito glazbe.